– No i co się wydymasz? – powiedział wczoraj do mnie mój Mąż. Podczas gdy ja wcale się nie wydymałam nadymałam (brzmi zdecydowanie lepiej :P).

– Ale ja się wcale nie wydymam. – odpowiedziałam.

Popatrzył, pogłaskał, uśmiechnął się…

– Nooo, to niezła już jesteś.

I to była jedna z najfajniejszych rzeczy jakie ostatnio usłyszałam 🙂

Bo to znaczy, że rośniemy, co mnie szalenie cieszy :))))))

A przy okazji dzisiejszego ‘święta’, piękny cytat, na który trafiłam kiedyś przypadkiem:

„Miłość szanuje.

Kocham Cię, więc w Ciebie wierzę.

Wiem, że jesteś wystarczająco silny, mądry, dobry, żebyś dokonywał własnych wyborów.

Nie muszę za Ciebie decydować. Sam to potrafisz.

Jeżeli upadniesz, podam Ci rękę, pomogę Ci wstać, mogę powiedzieć „wszystko będzie dobrze, idź naprzód.”

Don Miguel Ruiz „Ścieżka Miłości”, wydawnictwo Galaktyka

Tak się cieszę, że jesteś.   Że pojawiłeś (-aś?) się właśnie teraz, dość nieoczekiwanie, jakby wiedząc, że gdyby nasze starania się przedłużały, ja zaczęłabym się stresować i niepotrzebnie martwić, że na pewno coś jest nie tak. Zupełnie jakbyś znał (a?) mnie już wcześniej. Zresztą kto wie… To wszystko jest tak niesamowite, że chyba nic by mnie już nie zdziwiło 🙂

Przez najbliższe kilka miesięcy będziemy się siebie uczyć i przygotowywać na Wielkie Zmiany. 9 miesięcy to z jednej strony dość długo, z drugiej zaś bardzo niewiele. Ktoś kiedyś powiedział: „Twoje życie się nie zmieni. Ono rozpocznie się na nowo.” i pewnie już wkrótce przekonam się jak wiele miał racji.

„Martwisz się czy wszystko ok?” – zapytał ktoś inny – „To uczucie będzie towarzyszyć ci już na zawsze.” I on też miał rację. Od chwili kiedy dowiedziałam się, że jesteś, będziesz w moim życiu już zawsze. Już zawsze będę martwić się czy na pewno wszystko u Ciebie w porządku. Mimo to, mam nadzieję, że będę umiała dać Ci tę wolność samodzielnego poznawania świata, że pozwolę Ci na błędy, które pomogą Ci nauczyć się tego, czego nie będę mogła przekazać Ci sama.

Już zawsze będę się starać abyś był(a?) szczęśliwy(-a?) w życiu i żeby niczego Ci nie brakowało. Mimo to, mam nadzieję, że będę umiała pozwolić Ci na samodzielność  a sama nauczę się szanować Twoje wybory i priorytety, nawet jeśli nie zawsze będą się zgadzać z moimi.

Mam nadzieję, że, oprócz wielu codziennych umiejętności będę umiała nauczyć Cię:

– szacunku do innych i do życia w ogóle, ale również do samego siebie;

– wrażliwości na krzywdę;

– słuchania innych i liczenia się z ich potrzebami;

– pewności siebie i zaufania do swoich myśli, uczuć i zasad;

– wolności od nadmiernego przejmowania się tym, co mówią i myślą o Tobie inni;

– odpowiedzialności za swoje decyzje i wybory;

– wolności od osądzania i oceniania;

– patrzenia na jedną sytuację z różnych stron;

– tego, że „inny” wcale nie znaczy gorszy; że ‘inność’ jest piękna i wzbogacająca;

– sięgać tak wysoko jak zechcesz i wierzyć w swoje marzenia;

– tego, że szczęście jest kwestią wyboru, nie okoliczności;

– że zawsze, w każdej sytuacji możesz znaleźć oparcie w rodzinie i nigdy nie będziesz sam(a?);

– że warto rozwijać swoje pasje i robić w życiu to, co się kocha;

– że miłość naprawdę potrafi wszystko.

A więc jestem Matką. Wciąż jeszcze trochę dziwnie i nieprawdopodobnie to brzmi. Jakby dotyczyło kogoś innego, nie mnie. Oto coś, na co czekałam, czego bardzo pragnęłam, a co jednak zawsze było jeszcze odległe i przez tę swoją odległość bardzo bezpieczne, nagle po prostu się stało. Popatrz jak Natura wspaniale to pomyślała – przez te 9 miesięcy rośniesz i rozwijasz się Ty, ale również ja – mam czas aby ochłonąć, przyzwyczaić się i ‘dorosnąć’ do tej najważniejszej roli w moim życiu. Bardzo się z tego cieszę, ale też trochę się boję. Czy wystarczy mi siły i cierpliwości, aby być taką matką jaką bym chciała? Czy będę umiała poradzić sobie w trudnych sytuacjach? Czy będę umiała wychować Cię tak, abyś był(a) szczęśliwym człowiekiem, który będzie mógł powiedzieć o sobie, że miał piękne dzieciństwo?

Obiecuję, że będę się starać i jeśli tylko pomożecie mi z Tatą, to wspólnie wszystko nam się uda 🙂

Kocham Cię.