Ostatnio wiele osób, które wiedzą już o Naszej Tajemnicy pyta mnie jak się czuję i czy mam mdłości. A ja z niekłamaną radością odpowiadam, że mam mdłości, wymioty, hormonalny nieżyt nosa, krwawiące dziąsła, zgagę i… strasznie się z tego cieszę 😛 Cieszę się, bo to znaczy, że mój organizm działa jak powinien, produkuje hormony w ilości dostatecznej i dzięki temu Maleństwo, przynajmniej pod tym względem, jest bezpieczne. (Uwaga! Jeśli wiesz, że nadmiar hormonów w tej postaci może być niebezpieczny, to proszę, napisz mi o tym jak już urodzę, nie wcześniej 😛 teraz chcę myśleć, że jest najlepiej jakby być mogło 🙂 )
Przeczytałam gdzieś kiedyś, że mdłości we wczesnej ciąży świadczą o tym, że ciąża jest ‘mocna’ i dobrze zagnieżdżona. I na samym początku bardzo martwiło mnie, że ich nie mam. Ale pojawiły się, zaraz na początku 7 tygodnia i… bardzo mnie ucieszyły 😛 Nigdy nie podejrzewałam się o takie skłonności masochistyczne i odnajdywanie przyjemności w wiszeniu nad toaletą 😛
Jeśli chodzi o zgagę natomiast, to dość popularny jest mit ciążowy, jakoby była ona efektem rośnięcia włosów u dziecka. Że podobno kobiety, które męczyła zgaga w ciąży, rodzą dzieci z bujną czupryną. Mit to zupełnie niepotwierdzony, bez uzasadnienia naukowego, ale ponieważ jednocześnie zupełnie niegroźny i dość dla nas korzystny (męczy mnie ta dolegliwość dość często ostatnio), to naiwnie sobie wierzę, że w naszym przypadku się sprawdzi 😛 A co! Kto powiedział, że kobiety w ciąży muszą być rozsądne i racjonalne? 😉
O radzeniu sobie ze skutkami ubocznymi:
– na mdłości
– na krwawiące dziąsła
– na zgagę
Aczkolwiek ja nie brałam nic, bo wszystko co, przed pojawieniem się widocznego brzucha i ruchów Maleństwa, świadczyło o ciąży było dla mnie powodem do radości 😛
Są ludzie, którzy lubią mieć zaplanowane wszystko, od początku do końca. Są też tacy, którzy wolą niespodzianki.
Bez względu na to jednak do której grupy należy, prawie każda przyszła mama chciałaby wiedzieć jakiej płci jest jej Maluszek. Choćby po to, żeby wiedzieć jak się do niego zwracać, jeszcze w brzuchu.
Jeśli natomiast czeka na kolejne Maleństwo, sprawa jest jeszcze bardziej złożona. Są przecież takie mamy, które chciałyby aby drugie dziecko było przeciwnej płci niż pierwsze, inne z kolei wolałyby Malucha tej samej płci („bo zostały jeszcze ubranka”; „bo lepiej się dogadają”; „bo ja generalnie wolę chłopców” 😉 ).
Czy płeć dziecka można zaplanować?
Podobno nie, a przynajmniej nie tak do końca, ze 100% pewnością. Coraz częściej jednak można natknąć się na wyniki badań, które wskazują na różne czynniki mogące mieć wpływ na płeć przyszłego potomka. Wiele jest również przesądów związanych z tym tematem. I tak na przykład:
– ważną kwestią jest podobno dieta – kobieta planująca chłopca, powinna jeść potrawy z dużą zawartością sodu i potasu (np. banany, owoce cytrusowe, ziemniaki, słonecznik, pomidory, pietruszka), dziewczynkom natomiast sprzyja dieta bogata w wapń i magnez (np. czekolada i miód, brokuły, ryby, orzechy, soja, fasola, warzywa liściaste, pełnoziarniste pieczywo, produkty mleczne). Metoda ta została opracowana przez prof. Josepha Stolkowskiego i wg jego zaleceń dietę należy rozpocząć nie wcześniej niż 6 m-cy i nie później niż 6 tygodni przed poczęciem. Metoda ta podobno jest skuteczna w 76%.
– przyjmuje się również, że poczęciu chłopca sprzyja dieta ‚na słono’, dziewczynki zaś – ‚na słodko’ (metoda również nie potwierdzona naukowo)
– na podstawie badań przeprowadzonych na Uniwersytetach w Exeter i Oxford zauważono również, że częściej (65%) chłopców rodzą kobiety o diecie wysokalorycznej. Wykazano też związek pomiędzy jedzeniem płatków śniadaniowych (59% chłopców wśród kobiet, które jadły śniadania bogate w różnego rodzaju ziarna codziennie) a urodzeniem syna 🙂
Wg Fiony Mathews z University of Exeter w Wielkiej Brytanii, która od wielu lat zajmuje się badaniem zależności pomiędzy dietą matki a płcią przyszłego dziecka, podobne zależności można zaobserwować również w świecie zwierząt – samice, które mają dostęp do wielu źródeł jedzenia albo wysoką rangę w stadzie częściej rodzą samców. Wynika to z faktu, że samce rodzą się zazwyczaj większe (średnio o 100 g) niż samice, co oznacza że matka musi mieć możliwość zapewnić im bardziej kaloryczne posiłki.
– można spotkać również teorię, że szanse na dziewczynkę rosną wraz z wiekiem matki;
– popularną metodą jest również chiński kalendarz płodności, który, w formie tabelki, wskaże nam, na podstawie wieku matki (spotkałam dwie wersje – jedna dotyczyła wieku matki w chwili poczęcia, druga – wieku matki w momencie porodu), w którym miesiącu mamy szansę na chłopca, a w którym na dziewczynkę. Podobno w Chinach ta metoda okazuje się skuteczna w 99% przypadków, w USA w 85%. Zastanawia mnie tylko – czy w tej metodzie ojciec dziecka jest zupełnie bez znaczenia? Od niego nic nie zależy?
Dla zainteresowanych:
Albo tu:
http://www.chineseastrology.com/ancientbirthchart.html
– przeszukując internet można natknąć się również na teorie mówiące o tym, że płeć dziecka zależy od fazy księżyca w chwili poczęcia
– coraz częściej pojawia się również temat metody cyklicznej (Selnas – Selekcja Naturalna Płci), która wg francuskiego biologa Patricka Shouna ma 98,7% skuteczności. Bazuje ona na odkryciu, że plemniki z chromosomem X i Y różnią się potencjałem elektrycznym – X (żeńskie) są naładowane dodatnio, natomiast Y(męskie) – ujemnie. Potencjał elektryczny komórki jajowej natomiast zmienia się cyklicznie, czasem więc przyciąga plemniki X, a odpycha Y, czasem natomiast odwrotnie. Na tej podstawie można stworzyć indywidualny kalendarz płodności (koszt to ok 400 dolarów; na stronie http://www.babychoice.com można wypełnić specjalny formularz i przesłać go na adres koncesjonowanego eksperta, który opracuje indywidualny kalendarz), wykorzystując informacje o dacie urodzenia matki, jej grupie krwi, dacie pierwszej miesiączki i przebiegu cyklu. Warto jednak zauważyć, że metoda ta jest ‚aktualna’ tylko przez 120-140 dni w roku (rozłożonych w czasie), ze względu na to, że w pozostałym okresie komórka jajowa jest pozbawiona ładunku elektrycznego, w związku z czym nie sposób przewidzieć, który rodzaj plemnika przyciągnie. Ponadto metoda ta sprawdza się wyłącznie u kobiet o regularnych cyklach.
– nieco podobnie funkcjonuje metoda laboratoryjna (metoda dra Ericssona), polegająca na wyselekcjonowaniu odpowiednich plemników przez odwirowanie (wykorzystuje się tu różnice w ciężarze i wielkości plemników w chromosomem X i Y – plemniki męskie są większa i cięższe), a następnie sztucznym zapłodnieniu plemnikiem określonego rodzaju. Ta metoda jednak, bardzo kosztowna i skomplikowana, stosowana jest wyłącznie wtedy, gdy płeć dziecka ma istotne znaczenie, tzn może np zapobiec dziedzicznym chorobom sprzężonym z płcią (np hemofilii pojawiającej się wyłącznie u chłopców, lub Zespołu Turnera pojawiającego się tylko u dziewczynek). Używania jej do innych celów zabrania konwencja o prawach człowieka i biomedycynie, której art. 14 zakazuje wykorzystywania metod sztucznej prokreacji w celu wyboru płci mającego się narodzić potomstwa oraz dyrektywa unijna 2004/23 WE. Metoda ta jest skuteczna w 85% dla dziewczynek i ok. 65% dla chłopców (wg innych źródeł odpowiednio 88% i 74%).
– z metodą Selnas koreluje nieco metoda polskiego lekarza Franciszka Benendo (w innych źródłach występuje jako metoda dra Landruma B. Shettlesa) mówiąca o tym, że szansę na chłopca zwiększa współżycie w czasie owulacji, tuż przed nią, lub tuż po niej (ze względu na to, że plemniki męskie, jako bardziej ruchliwe, szybciej tracą żywotność). Szansę na dziewczynkę z kolei zwiększać ma zbliżenie na 2-3 dni przed owulacją (plemniki żeńskie, mimo że nieco wolniejsze, potrafią dłużej przetrwać w sprzyjającym środowisku). Metoda została zweryfikowana przez zespół badaczy z Akademii Medycznej w Warszawie, badania kliniczne potwierdziły jej skuteczność – w 90% dla chłopców, w 60% dla dziewczynek (! warunkiem jej stosowania jest jednak duża regularność cykli, wymaga bowiem możliwości dokładnego określenia dnia owulacji). Z drugiej zaś strony Allan Pacey z University of Sheffield w Wielkiej Brytanii w rozmowie z „New Scientist” uważa, że „Nie ma żadnych prac naukowych potwierdzających tezę, że męskie i żeńskie plemniki płyną w różnym tempie. Nie ma też badań, które by dowodziły, że ich możliwości przeżycia zmieniają się w zależności od cyklu miesięcznego kobiety”, w związku z czym nie poleca stosowania tej metody przy planowaniu płci dziecka.
– najbardziej kontrowersyjną metodą jest tzw. diagnostyka preimplantacyjna (PDG), która polega na pobraniu materiału genetycznego od kilkudniowego zarodka (powstałego w wyniku sztucznego zapłodnienia) i sprawdzeniu jego chromosomów płciowych, a następnie wszczepieniu tylko zarodka wybranej płci (podobnie można selekcjonować zarodki pozbawione wad genetycznych, oraz niektórych nowotworów). W Europie metoda ta jest zakazana ze względów etycznych, jednak w USA została dopuszczona i jest wykonywana przez lekarzy w prywatnych klinikach (mimo, że kosztuje ok. 20 tyś dolarów a jej efektywność sięga 30-40%).
W internecie spotyka się również zupełnie absurdalne przesądy, jak ten, że poczęciu chłopca sprzyja spanie z siekierką (!, to podobno wierzenie starożytnych Germanów).
Podobną ciekawostkę serwował Arystoteles twierdząc, że ustawienie małżeńskiego łóżka w kierunku północ-południe zwiększa szanse na syna, oraz Anaksagoras, który jako metodę na spłodzenie chłopca, zalecał mężczyznom seks na lewym boku.
Hipokrates z kolei uważał, że: „Mężczyzna, który pragnie mieć córkę, musi zbliżać się do żony po ustaniu miesiączki i traktować ją codziennie czule, aż do utraty swych sił witalnych. Mężczyzna, który pragnie mieć syna, winien zbliżać się do swej żony, gdy ona ma na to ochotę”.
Jeszcze na początku XX wieku uważano, że aby kobieta urodziła syna, mąż powinien po stosunku poczytać jej żywoty sławnych mężów 🙂
W 1917 roku angielski lekarz Dawson stwierdził, że płeć dziecka zależy od tego, z którego jajnika pochodzi komórka jajowa. I tak – komórka z lewego jajnika miała ‚skutkować’ dziewczynką, z prawego natomiast – ‚chłopcem’.
Z bardziej współczesnych naukowych obserwacji wynika natomiast, że:
– synów mają częściej mężczyźni reprezentujący wyższy status materialny (badania naukowców w Uniwersytetu w Liverpoolu)
– możnaby powiązać to z badaniami dr Kathreen Ruckstuhl z University of Calgary w Kanadzie, wg których płeć dziecka ma związek również z poczuciem bezpieczeństwa przyszłej matki – kobiety o wysokim poczuciu bezpieczeństwa, tzn. te, które wiedzą, że partner zapewni rodzinie odpowiednie warunki materialne, częściej rodzą synów.
– szanse na syna rosną również przy dużej różnicy wieku (5-15 lat) między potomstwem
– chłopców rodzą częściej również kobiety o cechach dominujących, zaradne i osiągające sukcesy zawodowe (hipoteza V. Grant z Uniwersytetu Auckland w Nowej Zelandii)
– kobiety zestresowane, mające stresującą pracę, częściej rodzą córki (badania dr Kathreen Ruckstuhl) (synów doczekało się 54% kobiet, które miały mało stresujące zawody, np zajmowały się sztuką, przy 46% kobiet, które przyznały, że mają stresującą pracę, np. w biznesie lub budownictwie)
– mężczyźni pracujący w trudnych warunkach (wysoka temperatura, promieniowanie, substancje toksyczne, przeciążenia grawitacyjne) częściej mają córki, gdyż plemniki z chromosomem X są bardziej odporne na szkodliwe czynniki
– z tego samego powodu ‚dzieci z próbówek’ to najczęściej dziewczynki
A tak naprawdę – czy to nie wszystko jedno? Przecież i tak będzie najfajniejsze na świecie 🙂
Źródła:
http://mediweb.pl/
http://www.baby-shower.pl/
http://www.newsweek.pl/
http://www.macierzynstwo.inspirander.pl/
http://www.edziecko.pl/
